مطالعات انجام شده توسط محققان حاکی از آن است که پروتئین‌های محافظ غشاهای سلولی، قادر به تشخیص نانوکپسول‌ها و نانولوله‌های کربنی نبوده و این مواد سنتزی قادرند آزادانه از غشای سلول عبور کنند. در نتیجه می‌توان با جاسازی مولکول‌های دارو درون این کپسول‌ها، آن‌ها را به درون سلول انتقال داده و بر مقاومت سلول‌ها در برابر دارو غلبه کرد.

پروتئین پی‌جی‌پی، همچون محافظی عمل کرده و ترکیبات شیمیایی مضر وارد شده به بدن و نیز محصولات مضر حاصل از سوخت و ساز بدن را دفع می‌کند و در نتیجه، نقشی حیاتی در سلامت سلول بر عهده دارد. اما متأسفانه، این پروتئین تعدیل‌گری قوی برای عبور و مرور ترکیبات شیمیایی از غشای سلول می‌باشد و گاهی، مانع عملکرد صحیح عوامل درمانی شده و با آن‌ها همچون ترکیباتی مضر برخورد کرده و آن‌ها را دفع می‌کند. این فرایند منجر به پدیده مقاومت در برابر دارو در بیماری‌های متعددی از جمله انواع مختلفی از سرطان می‌شود.
محققانی از دانشگاه وورتسبورگ (Würzburg) در آلمان، اخیراً در جستجوی راهی هستند که بتوان توسط آن، حضور عوامل درمانی را پنهان کرد. در این صورت، پروتئین مذکور آن‌ها را به عنوان واحدهای مولکولی ناخواسته در نظر نگرفته و نابود نخواهد کرد. بنابراین، داروها قادر خواهند بود وظیفه خود را بدون مزاحمت انجام داده و بر مقاومت در برابر دارو غلبه کنند. محققان در این راستا، به دنیای نانوفناوری و به‌ویژه کپسول‌های ریزی از اتم‌های کربن موسوم به فولرن و مولکول‌‌های مرتبط با آن موسوم به نانولوله‌های کربنی، روی آورده‌اند. پروتئین پی‌جی‌پی قادر به تشخیص مواد سنتزی مذکور نمی‌باشد. در نتیجه، این ترکیبات قادر خواهند بود به درون غشاهای لیپیدی نفوذ کنند و آزادانه به سلول وارد و از آن خارج شوند.
این تیم تحقیقاتی در حال بررسی امکان جاسازی مولکول‌های دارو درون این نانوکپسول‌ها می‌باشد. چرا که در این صورت، برهم‌کنشی میان دارو و این پروتئین یا دیگر گیرنده‌ها وجود نخواهد داشت. این تیم تحقیقاتی با استفاده از روش‌های محاسباتی پر قدرت نشان دادند که نانولوله‌های کربنی قادر به پیوستن به پروتئین‌ محافظ نیستند. به‌علاوه، تحلیل‌های انجام شده بر روی مقدار انرژی مورد نیاز جهت وارد کردن یک نانولوله به درون پروتئین پی‌جی‌پی نشانگر نامطلوب بودن این روش می‌باشد. این نانولوله‌ها به جای پیوستن به پروتئین، توسط آن دفع می‌شوند تا بخش داخلی سلول حفظ شود. در نتیجه قادرند داروهای مولکولی را به درون سلول انتقال دهند.